#2 Język osobisty – dZielona Wiedza

Jak rozmawiać z dziećmi, żeby wspierać relację?

Dzisiaj chcemy Wam przedstawić drugi temat w naszym cyklu narzędzi do budowania kontaktu z dziećmi. Co piątek możecie poznać kolejny kawałek komunikacji bliskiej nam w Zielonej Wieży. Obserwujcie nas i dzielcie się.

Jest to język, o którym możecie poczytać więcej w książkach Jespera Juula. W przeciwieństwie do uprzejmościowego języka społecznego, język osobisty skupia się na wyrażaniu naszych granic, marzeń i potrzeb. Jest niezbędny do nawiązania głębokiej relacji z drugim człowiekiem. Zamiast karania, oskarżania, etykietowania, porównywania i innych sposobów ucinających kontakt, możemy powiedzieć o sobie: co lubię, czego nie lubię, co chcę, a czego nie. Dzięki niemu dzieci mają możliwość poznania nas jako autentycznych ludzi zachowujących się różnie w różnych sytuacjach. Przeżywających różne emocje.

Nauczyciel: Widzę porozrzucane klocki i lalki na podłodze. Chcę poprowadzić krąg powitalny i potrzebuję teraz pomocy w sprzątaniu.

Nauczyciel: Chcę teraz poczytać Alicji i Hani książkę i potrzebuję ciszy, żeby mogły mnie usłyszeć.

Nauczyciel: Nie chcę, żebyś teraz rozkładał tutaj puzzle – na tym stoliku będziemy zaraz jeść obiad.

Dzieci uczą się głównie poprzez modelowanie – czyli naśladowanie dorosłych. Słysząc takie komunikaty dość szybko same zaczynają ich używać. Gdy wypowiadamy się w języku osobistym, wysyłamy informację, że w tym miejscu, w tym przedszkolu mówienie o swoich potrzebach, granicach i życzeniach jest mile widziane i brane pod uwagę. Dzieci w kontakcie z drugim człowiekiem mogą poznać siebie, a to jest pierwszy krok do budowania zdrowego poczucia własnej wartości.

Co myślicie o takim podejściu?